Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Zachte zuchten,
een helend effect op mijn verzwaarde gedachten.
Zat er maar een echte rem,
misschien een echte controle.
Alles komt en gaat,
dat is dan weer een troost.
Vanaf de bergtop zie je alles.
Vanaf het dal staar je vaak alleen maar naar de top.
Maar kijk om je heen en je ziet dat er in de schaduw
altijd mos groeit, met kleuren van net mooiste groen.
Niet alles is zo slecht als je soms denkt.
Zolang er maar ruimte is om het mooie te zien.
Droomwerelden zorgen voor ontspanning.
Een vlucht uit het gebrek aan weelde.
De zachtheid van het verhaal zorgt ervoor
dat ik me omgeven voel door het dons van zachte dekens.
Zelfs als de rozen prikken en de zwaarden klingen.
Sprookjes zijn van mijn gedachten
maar heel soms zie ik er één met mijn ogen open.
Wanneer ik vrij kan zijn en speels. Ver weg van al het moeten
dat als een doffe spiegel mijn reflectie troebel maakt.
Ik speel liever dan dat ik moet.
Passionele nachten,
tot gruis vergaan in het
bittere einde van de tijd.
Welkom koekoek,
zing nog maar een laatste keer.
Want hier aan het begin van de
mistige ochtendgloren zal het
licht oranje fonkelen in de
dauwdruppels van de nacht.
Vaak heb ik achter me gekeken,
verlangend naar een tijd die me
niets gegeven heeft.
Maar ik blijf niet zeggen
de tijd komt wel.
Een zachtheid valt over me heen
en langzaam accepteer ik wat er is.
Toen ik langs de weg op het asfalt stond, voelde ik me wel alleen.
Het was koud, het regende en mijn duim kon niemand overtuigen
om me mee te nemen in de auto.
Ik ademde diep in en rook het gras in berm.
Achter me lagen weilanden,
verspreid over een licht heuvelig landschap.
Ik liep het landschap in en zette na een uurtje lopen
mijn tent op in het gras bovenop een heuvel.
Ik keek om me heen en het moment voelde intiem met
het groen, het grijs en het vocht.
Toen ritste ik mijn tent dicht
en viel ik met het getik van de regen op het zeil heerlijk in slaap.
In de put met veel geluk,
soms is het omgekeerde waar.
Dan klopt er niets van maar begrijp je alles.
Dan denk je niet maar voel je.
Het is raar dat een spiegel twee gebreken heeft.
Hij toont alleen de reflectie van de waarnemer
en hij gaat makkelijk kapot.
Ik heb zin om alles in verhuisdozen te stoppen.
Alleen om te zien hoe klein mijn leven is.
Zodat ik me geen zorgen hoef te maken.
Soms maak je dingen namelijk groter dan ze zijn.
Vooral als het veel rommel is.
Daarom, opgeruimd staat netjes.
Buiten de bergen ben ik nooit geweest,
mijn wereld wordt beveiligd door rots en steen.
Maar vanaf de toppen kan ik alles zien.
Hoe de zonsopkomst de weide frisgroen kleurt
en hoe de zonsondergang de sneeuwtoppen oranje maakt.
Het is soms koud en guur maar na een lange dag buiten
kunnen we ons altijd verwarmen aan de haard.
’s Avonds eten we vaak gevulde soep
met brood en gerijpte geitenkaas.
En als ik ’s nachts de koeienbellen nog hoor klingelen,
val ik tevreden diep in slaap.
Vanuit het diepste van de aarde.
Rustig, stil maar onverwoestbaar.
Wanneer ik met mijn voeten op de aarde stap,
ben je er en voel ik je.
Wanneer ik stroom met de natuur dan voel ik je.
Je bent mijn begin,
mijn diepste verbinding met mezelf.
Je bent mijn stabiliteit,
zonder jou zou ik zweven in verlorenheid.
Je kleur is rood,
een warme gloed waar ik op vertrouw.
Ze noemen je Muladhara maar voor mij ben je geen naam,
ik wil je liever voelen.
Het heeft altijd al gemogen
maar ik heb het nooit gedaan.
Ik word er zo moe van.
Dat wel zien maar er niet komen.
Dat wel weten maar niet genoeg voelen.
Er komt wel een dag dat het er is hoor.
Het gloeit wel in mijn borst en het zal mijn
onzekerheden wegsmelten.
Hier ben ik, hier sta ik, zeg ik dan.
Naar anderen maar dan voornamelijk naar mezelf.
Want het is leuk!
Dromen zijn leuk en het avontuur
ze waar te maken nog veel leuker.
Het komt wel.
Vertrouw!
Ik heb je niet gehoord,
ook al heb ik je zien schreeuwen.
Je stond vlak voor me
maar dat doe je eigenlijk altijd.
Het lijkt wel of je niet door hebt
dat ik soms even iets anders wil zien.
Daarom ren ik soms weg.
Op mijn sloffen want ik wil niet te ver van huis.
De belletjes aan mijn sloffen verstoren dan de rust
in het modderige weiland.
Maar als ik dan stil sta, is het echt even stil.
Dan voel en hoor ik alleen mijn ademhaling
en soms heb ik dat echt wel even nodig.
