Ik heb je niet gehoord,
ook al heb ik je zien schreeuwen.
Je stond vlak voor me
maar dat doe je eigenlijk altijd.
Het lijkt wel of je niet door hebt
dat ik soms even iets anders wil zien.
Daarom ren ik soms weg.
Op mijn sloffen want ik wil niet te ver van huis.
De belletjes aan mijn sloffen verstoren dan de rust
in het modderige weiland.
Maar als ik dan stil sta, is het echt even stil.
Dan voel en hoor ik alleen mijn ademhaling
en soms heb ik dat echt wel even nodig.
Laat als eerste een reactie achter