Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Gegeven door een lege ochtend,
het is de stilte die me vult.
Ik hoef nog niets
en met een grote kop koffie zit ik op de bank
Ik luister naar niets
en ik vind het mooi en heerlijk.
Straks ga ik wel weer dingen doen.
Ik denk schrijven.
Ik weet nog niet wat maar dat komt wel
als ik het toelaat.
Er is altijd wel iets moois verstopt in de nevel
dat gevonden wilt worden.
Dat zijn weg vindt, mijn hand pakt
en vrij en speels in zwarte inkt ontstaat.
Ik ben blij dat je er bent.
Welkom terug.
Het dwarrelt,
sneeuwvlokken op de eerste lentedag.
Fris, groen en fruitig met een crispy laagje.
Vanuit het niets kwam ineens alles
en tevreden kijk ik er nu naar.
Het hoeft je alleen maar te overkomen
en je moet het kunnen zien.
Maar als het er is wil je niet anders meer.
Als zij er is wil je niet anders meer.
Liefste!
Soms zijn de dagen zo donker
dat je het eigenlijk geen dag kunt noemen.
Dan sluit ik me op in mijn eigen cocon
van licht en warmte.
Veilig met mijn eigen ideeën
en pen of potlood in de hand.
De ruimte vol met zachte energie.
Dromerige klanken door de lucht.
En het fijnste is dat ik daar verder
niets bij nodig heb.
Zo’n dag dat het ook wel weer goed was
dat het geen dag was
Verschillende wegen zijn al begaan
maar ik heb nog nooit de goede geprobeerd.
Nooit degene die me zo verwondert
dat ik de afslagen niet meer mis.
Of zie.
De meest natuurlijke,
waar de lente altijd bloeit.
Maar nu ik zo terugkijk mag ik eigenlijk niet klagen.
Er is geen doel in het leven.
Het leven zelf is het doel.
En ook al is de lente favoriet,
ik houd van de seizoenen.
Zoeken maar niet vinden is ook fijn.
Zolang je maar goed kijkt.
Vannacht was heerlijk mooiste.
Weer jou fijn tegen me aan.
Een nacht van tapas slaapjes.
Ik wou je steeds dichterbij,
dus ik trok je stevig naar me toe.
Zo dichtbij, totdat je in me zou zitten.
En nu je weg bent,
voel ik dat het is gelukt.
Ik voel je zachtheid in mijn borst.
Ik voel je kriebelen mijn mijn buik.
Als lieve gedachtes zweef je door mijn hoofd.
Ik zie ons lachend in het groene gras,
met de zon op ons gezicht.
Het leven haalt me in.
Mijn blik is wazig en mijn hoofd voelt zwaar.
Zeg overal ja op,
leef het leven.
Nou morgen neem ik even pauze.
Even lief zijn voor mezelf.
Een zachte dag.
Mijn lichaam weer in zijn vorm,
mijn hoofd niet langer in de watten.
Zacht in het gras
met de voedende zon op mijn gezicht.
Zodat ik de warmte weer kan voelen
en ik de wereld kan zien hoe ik hem wil zien.
Rustig.
Hoe ben je nou ineens zo dichtbij?
Ik zag je niet aankomen.
Maar je speelse ogen trekken me naar je toe.
Je zachte huid werkt verslavend.
Nu zit je vaak in mijn gedachten.
Ik wil alleen maar dat je hier bent.
Het verwart me,
ik weet niet wat ik er mee moet.
Maar het liefst wil ik me laten gaan.
Verliefd op je worden,
als ik dat al niet ben.
Wil je nog dichterbij komen?
Ik geloof dat ik je leuk vind.
Je verwart me,
iedere keer een beetje meer.
Want je blijft dichterbij komen
en dat had ik niet verwacht.
Maar je voelt zo zacht
en je bent zo fijn,
dicht tegen me aan.
Zoveel gedachtes gaan naar jou
en ik word blij als ik aan je denk.
Een lieve kus,
je speelse ogen die me aankijken.
Ik begin je in mijn lijf te voelen.
Als een warmte die zachtjes in mij straalt.
Ik geloof dat ik je leuk vind.
Het vuurwerk is voorbij,
de vuren zijn gedoofd.
Uit de as verrijst nieuw leven.
De feniks is weer vrij,
energiek en strekt zijn vleugels.
De dag van nieuwe beloftes,
dit jaar wordt mijn jaar.
Wanneer ik kies zal het mijn keuze zijn.
Het is weer tijd voor avontuur.
De winterslaap is voorbij.
Ik heb lang genoeg gedroomd
en het is tijd om ze waar te maken.
Een mix van oud en nieuw,
wat achter ons ligt heeft ook waarde.
Mijn leven 2.0.
