Je was me gevolgd,
als een stille fluister op een koude winter dag.
Ik dacht aan hoe we ooit waren,
in de tijd bevroren met de schoonheid van een fonkelende traan.
Mooi,
zoals het was.
Avocado Poems Posts
De lisdodde doodde zijn tijd aan de waterkant.
Het is dat hij geen spaarpot had om te kunnen zien
hoe hij langzaam rijk werd.
Rijkdom kun je meten met vele maten.
Het orgel stond aan maar hij wou er niet op spelen.
Er klopte iets niet aan het verhaal.
Hij ging naar buiten om naar de zonsondergang te kijken.
Dat voelde beter.
Een haas rende door het weiland in de schemer
en keek naar een man die met een glimlach zat te genieten.
Vlinders in de zon, krekels in de nacht.
Verkoeling onder bomen, verwarming aan met zon bestraalde rotsen.
De geur van pasgeboren bloesem.
Vandaag wou ik dat ik een vliegmachine had.
Zo’n echte ouderwetse zonder kap.
Dan vloog ik nu de wereld over.
Over groene landerijen met mijn hoofd soms in de wolken.
En als ik me dan alleen zou voelen,
zou ik even landen om met iemand een praatje te maken.
Dat kan namelijk gewoon.
En als ik dorst zou hebben,
zou ik aankloppen bij de boer voor een glaasje verse melk.
Dat doet hij vast.
Ach, soms moet ik overdag even wegdromen over het vrije avontuur.
Want deze droom is leuker dan die stomme die ik had vannacht.
Nog even lekker doezelen.
Dwalen in de schemer tussen wat wel en niet bestaat.
Zo heerlijk vind ik dat.
Aan de ene kant de speelsheid van mijn dromen,
aan de andere kant de zachtheid van het dons en mijn mastras.
Zo kan ik uren blijven liggen,
zonder dat ik me verslaap.
Want op sommige dagen piept niet mijn wekker
en doe ik hoe het gaat.
Ik zit vol,
vol mooie dingen.
En dat blijft ook zo,
mijn leven lang.
Ik durf er nu ook naar te kijken.
Ben voor mezelf zijn,
niet meer bang.
Het gure weer heeft soms ook zijn charme.
De harde bevroren grond, het ijs op de sloten
en de koude wind op mijn gezicht.
Het leven hoeft niet altijd zo beschermd,
ik kan best een stootje hebben.
Soms is het nou eenmaal even winter.
Maar de lente komt daar altijd na.
Opnieuw de groei, de bloei en de verwachting
dus ik doe nu maar even rustig aan.
Even genieten van de kaalheid van de winter,
het mezelf gunnen om even niets te moeten.
Seizoenen heb ik nodig want ik heb echt de energie niet
om mijn leven lang in bloei te staan.
Ik had er zo lang naar gekeken
maar ik had het niet gezien.
Het verlangen naar het donker
had me blind gemaakt.
Keer op keer op mijn zij gerold
en opeens lag ik aan de andere kant.
Ik had een muur geraakt
waarvan ik niet wist dat hij bestond.
Met nieuwsgierigheid ging ik op de tast
opzoek naar een uitweg totdat ik hem vond.
Een klein kiertje in een glazen wand.
Met wat wrikken werd het gat steeds groter
en voor ik het wist stond ik aan de andere kant.
Ik ademde de frisse lucht in,
opende mijn ogen en besefte toen pas
dat ik ze altijd dicht had gehad.
Vlinders op de Veluwe,
de lucht is er vol mee boven de paarse heidevelden
op deze zomerse dag.
Hier en daar hoor ik een krekel.
Ik sluit mijn ogen en voel het leven om me heen.
Dan doe ik ze weer open en ervaar de vrijheid van verbondenheid.
Een stukje verder rijd ik op mijn witte fiets tussen de dennenbomen.
De lucht is warm.
Wanneer ik diep inadem ruik ik de volle geur van dennennaalden.
Ik voel me er veilig door en ik voel mijn jeugd,
speels, beschermd en ongedwongen.
Heerlijk dat ik deze kleine uitstapjes kan maken wanneer ik wil.
Het is de mooie kant van fantasie,
die ik steeds vaker bewust gebruik.
Het bruist vanuit mijn diepte
en ik voel het aankomen.
Als een rustgevend aards gerommel
vanuit het binnenste van mijn zijn.
Er komt verandering aan.
Mijn kern is losgeschut
en geleidelijk komt bubbelend
en levendig water naar de oppervlakte
omdat het nu vrij mag zijn.
Het is er al,
ik voel het in mijn vingertoppen,
ik voel het in mijn lijf.
Het is het open verheugen en het vertrouwen in de nevel,
waaruit door loslaten uiteindelijk hele mooie dingen komen.