Het gure weer heeft soms ook zijn charme.
De harde bevroren grond, het ijs op de sloten
en de koude wind op mijn gezicht.
Het leven hoeft niet altijd zo beschermd,
ik kan best een stootje hebben.
Soms is het nou eenmaal even winter.
Maar de lente komt daar altijd na.
Opnieuw de groei, de bloei en de verwachting
dus ik doe nu maar even rustig aan.
Even genieten van de kaalheid van de winter,
het mezelf gunnen om even niets te moeten.
Seizoenen heb ik nodig want ik heb echt de energie niet
om mijn leven lang in bloei te staan.
Laat als eerste een reactie achter