Zo lang naar de zon verlangd
en vandaag is hij er.
Toen ik vanochtend de gordijnen open deed,
scheen hij recht in mijn gezicht vanaf de rand van de horizon.
Ik heb er een tijdje naar gekeken.
Het was een fijn moment.
De zachte stralen kleurden de rookpluimpjes boven de schoorstenen
van zeker honderd huizen goud.
Het uitzicht was daardoor kalm en dramatisch tegelijk.
Het is maar waar je het gewicht wilt leggen op de weegschaal.
Vandaag kies ik voor kalm.
Met een kop koffie naast me en een pen in mijn hand
kijk ik nu naar een stel ganzen.
Ze staan op het ijs en het lijkt alsof het hun eerste keer is.
Maar gelijk hebben ze, ik zou ook het wak niet in gaan.
Het is leuk met dit soort mooie winterdagen.
Hoe kouder het buiten is, hoe warmer bij mij van binnen.
Morgen gaat het sneeuwen.
Dan mag de wereld spelen.
Ik kijk er nu al naar uit.