Geroerd door de romantiek,
het nostalgische verlangen naar vervlogen tijden.
Passie en de ontwapenende onschuld van onwetendheid.
Iets nieuws proberen, puur omdat je het nog nooit gedaan hebt,
waarbij het niet uitmaakt wat de uitkomst is.
Een open speelsheid, ongekaderd,
met het vertrouwen in de zon.
Wanneer ik mijn voeten voel, raak ik de aarde.
Bewustzijn maakt connectie waar.
Ik heb het allemaal geweten
want soms in mijn dromen ben ik daar.
Auteur: admin
Van hoog gevallen
en laag weer opgestaan.
Ik moest het eerst zeker weten
voordat ik verder kon.
De hele weg zag ik voor me,
speels op en neer gaand door het glooiende landschap.
Wanneer het donker werd zette ik mijn tent op
en boven een knisperend kampvuur kookte ik mijn sobere maaltijd.
Vergezeld door de sterren genoot ik van de stilte
en alles om mij heen.
In de natuur met al haar ruimte kon ik mezelf weer voelen
en ervaarde ik de warmte van mijn eigen bestaan.
Gehuld in zwarte kleding,
omringd door mooie dagen.
Vanuit de diepte klinkt muziek,
die voelt als zachte bubbels harmonie.
Vergeten was ik de ochtenddauw die spinnenwebben doet fonkelen
op een vroege ochtend in de herfst.
Vergeten was ik de bomen die zingen
op een stormachtige winternacht.
Vergeten was ik de goud omrande vliegjes
die spelen in de late zomer zon.
Ik kon het me allemaal pas weer herinneren,
toen de lente weer begon.
In vol ornaat stond ik voor de spiegel.
Ik heb een tijd naar mezelf gekeken
maar besefte dat dit niet de beste manier was
om mezelf te leren kennen.
Een extra visstickie en een afleveringetje Pokemon,
Je moet wat na je eerste werkdag.
Maar tijdens de yogales was het pas echt goed raak.
Na weken lang in retrospectief als tuimelkruid over het asfalt
en de droge aarde te hebben gerold, had ik eindelijk weer het gevoel
in water terecht te zijn gekomen waarbij ik de energie opzoog
en weer tot leven kwam.
Een beetje aandacht voor jezelf,
in stilte met gevoel je lijf aftasten,
mee kabbelen met het ritme van je ademhaling.
Soms is dat de dauwdruppel waarin de fonkel weer ontstaat.
Je kneep één oog dicht en keek me verdwaast aan.
Het keukenlicht brandde maar ik zag je bijna niet door de rook
omdat je het vlees veel te lang gegrild had.
Nog voordat je klaar was met staren, ben ik naar de woonkamer gelopen.
Ik vond het een rare situatie en ik voelde me er ongemakkelijk bij.
Op TV was een praatprogramma en ik keek ernaar zonder te luisteren.
Soms is het leuker om te raden wat de lippen zeggen of om er je eigen verhaal van te maken.
Vaak gaat het toch maar nergens over.
Laag voor laag heb ik de verf eraf gekrabd,
totdat ik aankwam bij het ruwe hout.
Ik dacht aan de lange weg die het begaan had.
Aan de boom, aan het zaadje dat hij ooit geweest was.
Zal hij andere verwachtingen hebben gehad toen hij opgroeide in het bos?
Of wist hij dat zijn lot bezegeld was, om hier te eindigen in stukken vermomd als stapelbed?
Ach wie weet is dit het einde niet en heb je nog een lange weg te gaan.
Wat dacht je van een mooi vlot? Terug naar de natuur de wijde wereld in.
Zeg het maar.
Laat een reactie achterDe morgen mag ver weg blijven.
Zoals de eik ooit voorspelde,
je graan is nog nooit ontsproten,
voordat je gister hebt gezien.
Negen wegen hebben me naar Rome geleid,
en ik heb ze allemaal gelopen.
Met de horizon in het vizier,
is mijn wens nooit vervlogen.
Toen ik de zoete druiven proefde,
is me één ding bij gebleven.
Doe het maar kalm aan.
Er is nog genoeg ruimte om je druk je maken.
De toekomst,
die komt zoals die is.
Ik heb mijn plek nog niet gevonden.
Over de wereld heen gedwaald,
als een vlucht van een plek die niet de mijne is.
En steeds kwam ik weer terug
en steeds ging ik weer weg.
Dat doe ik nu nog steeds.
Ik ben op zoek maar kijk niet goed genoeg om iets te vinden.
Het is de stiekeme angst die de wereld wazig maakt.
Het gebrek aan zelfvertrouwen om mezelf volledig los te laten
zodat ik vrij zal kunnen stromen.
Want wie kijkt er nou naar mij
als ik het zelf al niet doe.
Steeds op zoek naar de juiste aarde,
dat perfecte plekje in de zon.
Want mijn knoppen willen bloeien
en niet eindigen voor ik begon.