Verder naar bericht

Gedicht #138

Geroerd door de romantiek,
het nostalgische verlangen naar vervlogen tijden.

Passie en de ontwapenende onschuld van onwetendheid.

Iets nieuws proberen, puur omdat je het nog nooit gedaan hebt,
waarbij het niet uitmaakt wat de uitkomst is.

Een open speelsheid, ongekaderd,
met het vertrouwen in de zon.

Wanneer ik mijn voeten voel, raak ik de aarde.
Bewustzijn maakt connectie waar.

Ik heb het allemaal geweten
want soms in mijn dromen ben ik daar.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *