Verder naar bericht

Gedicht #131

De morgen mag ver weg blijven.
Zoals de eik ooit voorspelde,
je graan is nog nooit ontsproten,
voordat je gister hebt gezien.

Negen wegen hebben me naar Rome geleid,
en ik heb ze allemaal gelopen.

Met de horizon in het vizier,
is mijn wens nooit vervlogen.

Toen ik de zoete druiven proefde,
is me één ding bij gebleven.

Doe het maar kalm aan.
Er is nog genoeg ruimte om je druk je maken.

De toekomst,
die komt zoals die is.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *