As.
Wat geweest is, is verbrand.
Anders vormgegeven in de herinnering
van nostalgie en wensen.
Zaad.
Er staat een toekomst te gebeuren.
Vormgegeven in dezelfde wensen
met dezelfde nostalgie.
Spijt.
Ik ben er ooit geweest
maar er toen weer ver van weg gegaan.
Het pad ligt open
met de weg vrij voor wat komen zal.
Dromen.
Ze lijken soms ver weg
en zo dichtbij.
Auteur: admin
Ik kieper mezelf leeg.
Een grote bak met woorden,
verspreid over de vloer.
Ik kijk er naar
en probeer de logica er in te vinden.
Bevrijdend is het wel.
Het is ook leuk om te zien,
dat ik zoveel ben,
dat ik zoveel inhoud heb.
De logica is ver te zoeken.
Van veel dingen wist ik niet eens dat ze in me bestonden.
Goed om te weten,
ik kan mezelf verrassen.
Op de houten vloer zie ik al de woorden voor me,
gekleurd in vele kleuren.
Het ziet er eigenlijk uit als speelgoed
dus laat ik er maar eens lekker mee gaan spelen.
De maagdelijkheid van keuzes,
ieder moment is een eerste keer.
Vanaf de toren schreeuw ik over volle glorie,
thuisverblijf ik in de stilte van mijn zijn.
Balans is de keuze,
want anders wordt je er vroeg of laat wel in gedwongen.
Dat weet je wel,
maar dat vergeet je ook.
De wieken van de molen blijven draaien,
net als het rad van fortuin.
Bij de een is het de natuur die hier voor zorgt,
bij de ander ben jij het.
Ondermijnd op veel manieren,
de koekoek sloeg zijn laatste uur.
Nooit zal ik vergeten hoe het was om alleen te zijn,
de zon in mijn gezicht, die de eenzaamheid wegbrandde.
Ik zit in een kuil en ik zit alleen,
het uitzicht is weg.
Het is geen diepe kuil,
ik hoef alleen maar op te staan.
Om de groene velden weer te zien.
De ochtend dauw die fonkelt in het zonlicht
terwijl de hazen hun benen strekken
en speels door het weiland rennen.
Ooit ren ik weer mee
maar ik blijf nog even zitten.
Misschien om een andere kant van mezelf te kunnen zien.
Onweer in de verte,
de regen is nog niet voorbij.
De spanning in de lucht
moet nog tot een hoogtepunt komen.
Wie goed luistert, kan het horen donderen.
Wie goed kijkt, ziet de flitsen al.
Straks zitten we er middenin.
Het natuurgeweld na deze lange, hete zomer.
De lucht zal grijs zijn,
de wereld wordt even door elkaar geschud
en de straten zullen schoonspoelen.
En als het dan weer opgeklaard is,
voelt de lucht weer anders.
De ruimte is weer terug.
Een helder ogenblik
in de waas van het bestaan.
In vervoering gebracht door het zuiverste water
dat voor me in een stroom naar beneden kabbelt.
Zo schoon, zo helder
dat de frisheid er vanaf spat.
De rust in het lawaai dat het water maakt,
wanneer het zijn weg vindt,
langs stenen en door valleien.
Een bron van leven voor iedereen
en in zijn puurheid mag het zijn,
voor de rest van zijn bestaan.
Rode zijde,
een verhaal op een driesprong
met een hoop kabaal.
Het vilt was gestreken
terwijl dit niet hoefde.
Het oog keek me aan en bleef
één ding herhalen.
Neem me bij je zijde
en je zult er geen spijt van hebben.
Toen ik onder de ballen van de reus
van de Fata Morgana was gevaren
waren we schoongespoeld van de illusie.
De thee was sterk die geschonken werd
maar het uitzicht was mooi.
Gevangen in een doos met duizend tralies.
De speeltuin, die is dicht.
Snakkend naar zuurstof probeer ik uit de doos te klimmen,
verlangend naar de herinneringen van het verleden.
De frisse lucht in de hoge bergen,
de tinteling in mijn borst als ik uitkijk naar een plan.
Waar ik de ruimte in voel
omdat hij in het verlengde ligt van mijn behoefte.
Vrij bewegen in het ritme van mijn eigen zijn.
ik wil dat de speeltuin weer open gaat.
Genoeg gedragen,
de beurt is nu aan een ander.
Ik geef het stokje door
en kies voor rust in het bestaan.
Hoog in de bergen waar niemand is
maar waar het toch gezellig is
omdat het hout knispert in het vuur.
Laat de drukke wereld beneden
voor zij die het nodig hebben,
zoekend naar de verbinding
die ze eigenlijk vanbinnen moeten vinden.
Ik kijk om me heen en hoor de vogels.
Een stuk van het gras, dat gaat mijn moestuin worden.
Ik adem rust in en voel de vrede.
Thuis, dat vind je als er ruimte is.