Gedicht #247

Genoeg gedragen,
de beurt is nu aan een ander.

Ik geef het stokje door
en kies voor rust in het bestaan.

Hoog in de bergen waar niemand is
maar waar het toch gezellig is
omdat het hout knispert in het vuur.

Laat de drukke wereld beneden
voor zij die het nodig hebben,
zoekend naar de verbinding
die ze eigenlijk vanbinnen moeten vinden.

Ik kijk om me heen en hoor de vogels.
Een stuk van het gras, dat gaat mijn moestuin worden.

Ik adem rust in en voel de vrede.
Thuis, dat vind je als er ruimte is.