Verder naar bericht

Gedicht #250

Een helder ogenblik
in de waas van het bestaan.

In vervoering gebracht door het zuiverste water
dat voor me in een stroom naar beneden kabbelt.

Zo schoon, zo helder
dat de frisheid er vanaf spat.

De rust in het lawaai dat het water maakt,
wanneer het zijn weg vindt,
langs stenen en door valleien.

Een bron van leven voor iedereen
en in zijn puurheid mag het zijn,
voor de rest van zijn bestaan.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *