‘Kiss my ass’, zei het schaap
en hij vertrok met de noorderzon.
Graag weten hoe dit verder gaat?
Bestel dan mijn nieuwe boek ‘schapenreet‘ op:
www.lezenisvoorvertier.nl
Maar niet heus.
Laat een reactie achterAvocado Poems Posts
In de moestuin van mijn dromen stond een paard.
Een nachtmerrie waar ik altijd bang voor was.
Ik durfde daarom mijn tuin niet in
en kon zo mijn dromen niet verzorgen.
Verloren dwaalde ik dan langs de tuinen van anderen,
om met een lichte jaloezie hun moois te aanschouwen.
Maar op een dag was ik het zat.
Ik liep door mijn tuinhek recht op het paard af
en zag tot mijn verbazing dat het geen nachtmerrie was.
Gewoon een paard.
Ik sloeg mijn armen om hem heen
en fluisterde dat hij welkom was.
Nu werken we samen in mijn tuin.
Soms staat hij weleens in de weg
maar dan kijk ik hem aan en loopt hij vanzelf weer verder.
Het mooie is,
van mijn dromen blijft hij af maar het onkruid eet hij op.
Mijn tuin groeit fijn en staat steeds beter in de bloei.
Ik ben er trots op.
In het paleis van mijn verlangen zijn de torens rond
en de zalen groot.
Het is een luchtkasteel
en het thuis van al mijn dromen.
Hoog tussen de wolken
waar de zon altijd schijnt.
En als ik er wil komen,
moet ik eerst een zaadje planten en hem goed verzorgen.
Dan groeit de bonenstaak die naar mijn dromen reikt.
Met mijn ogen dicht graai ik in de juten zak
en kies met gevoel het zaadje dat het beste past.
Ik ben weer even water geven.
Laat een reactie achterDeinend over het water,
de zeven zeeën zijn nog niet bevaren.
Het water is onrustig
en langzaam drijf ik naar de kant.
Wit zand, blauw water en groene palmbomen.
Ok, ik weet genoeg.
Het reizen roept weer.
Ik kom eraan.
Ik zit te wachten op de letters.
Ik hoor de klanken maar versta de woorden nog niet.
Ik hoor gelach…
…en een lied.
Heb je al gehoord van de zeven de zeven,
heb je al gehoord van de zevensprong.
Ah, waarschijnlijk hebben ze nog niet besloten waar ze heen gaan.
Ik laat ze nog maar even lekker spelen.
Morgen zie ik ze wel weer.
Heb je al gehoord van de zeven de zeven…..
Lieve lente,
Ik wou dat je er al was.
Ik heb het koud en ik heb zin in de zon.
En hier en daar een groen blaadje aan de boom
kan ook geen kwaad.
Nou tot snel.
Hoop ik.
Met mijn ogen dicht luister ik naar de radio.
Hij kraakt maar hij is ook oud.
Zo’n houten die nog van mijn opa geweest is.
Het gekraak brengt me de warmte van de nostalgie.
Ik heb maar zes uur geslapen en mijn hoofd voelt licht traag.
Maar de dofheid is wel lekker.
Het haalt de scherpe randjes weg van het gevoel van moeten.
Mijn lijf voelt vredig en rustig.
En ik vind het ontzettend fijn om nu in dit moment te zitten
Alles voelt licht en vriendelijk.
Een tintelende harmonie van vrije energie.
Een kalmte brengt zeker ook zijn levendigheid.
Ik voel me stromen en het komt van binnenuit.
Lekker!
Het hele gebeuren liet me koud.
Ik ben verder gelopen en keek niet achterom.
Sommige dingen zijn niet voor mij,
die laat ik liever aan een ander over.
Wie weet dat die er van geniet.
Vroeger was dat anders.
Dan stond ik bij alles stil waar een ander ook bij stil stond.
Waarschijnlijk om het contact met de wereld niet te verliezen.
Maar als je altijd door de ogen van een ander kijkt,
weet je nooit wat je zelf ziet.
Contact met de wereld is er dan misschien wel
maar zelden met jezelf.
En verbinding moet wel van twee kanten komen.
Dus ben ik maar gaan oefenen.
Om te zien hoe ik iets zie.
En om te voelen of het bij me past.
Alleen vanuit jezelf kan je echt aanraken.
De rest is meestal botsen.
Ik moest terug want de weg liep dood.
Benauwd keek ik om me heen.
Ergens moest ik de verkeerde afslag genomen hebben.
Ik probeerde te bedenken waar maar mijn herinnering
kon me er niet bij helpen.
Alle paden leken op elkaar en dat gold ook voor alle afslagen.
Ik voelde me gevangen in dit labyrint van mogelijkheden.
Maar ik gaf niet op.
‘Als ik stilsta kom ik nergens’, dacht ik.
‘Maar als ik blijf lopen maak ik meer kans.
Zelfs al is het in onwetendheid’.
Wie zwerft zal altijd vinden,
soms wel meer dan je verwacht.
Zo ook dit keer.
Net voordat ik me van vermoeidheid bijna weer verloren voelde,
werd ik voor mijn moed beloond.
Voor me stond ineens de schat!
Voldaan kon ik eindelijk door naar de volgende bladzijde.
Toch altijd spannend, zo’n doolhof in de Donald Duck.