In de moestuin van mijn dromen stond een paard.
Een nachtmerrie waar ik altijd bang voor was.
Ik durfde daarom mijn tuin niet in
en kon zo mijn dromen niet verzorgen.
Verloren dwaalde ik dan langs de tuinen van anderen,
om met een lichte jaloezie hun moois te aanschouwen.
Maar op een dag was ik het zat.
Ik liep door mijn tuinhek recht op het paard af
en zag tot mijn verbazing dat het geen nachtmerrie was.
Gewoon een paard.
Ik sloeg mijn armen om hem heen
en fluisterde dat hij welkom was.
Nu werken we samen in mijn tuin.
Soms staat hij weleens in de weg
maar dan kijk ik hem aan en loopt hij vanzelf weer verder.
Het mooie is,
van mijn dromen blijft hij af maar het onkruid eet hij op.
Mijn tuin groeit fijn en staat steeds beter in de bloei.
Ik ben er trots op.
Hey Arjen, ik benieuwd wat er gebeurd als je op het paard gaat zitten…
Haha, goeie! Uhm dan spring ik over het hek en rijd ik naar de horizon. De bruisende zonsondergang tegemoet met frisse lucht in mijn longen. De blauwe lucht boven me en de aarde onder me.