Het hele gebeuren liet me koud.
Ik ben verder gelopen en keek niet achterom.
Sommige dingen zijn niet voor mij,
die laat ik liever aan een ander over.
Wie weet dat die er van geniet.
Vroeger was dat anders.
Dan stond ik bij alles stil waar een ander ook bij stil stond.
Waarschijnlijk om het contact met de wereld niet te verliezen.
Maar als je altijd door de ogen van een ander kijkt,
weet je nooit wat je zelf ziet.
Contact met de wereld is er dan misschien wel
maar zelden met jezelf.
En verbinding moet wel van twee kanten komen.
Dus ben ik maar gaan oefenen.
Om te zien hoe ik iets zie.
En om te voelen of het bij me past.
Alleen vanuit jezelf kan je echt aanraken.
De rest is meestal botsen.
Laat als eerste een reactie achter