Ik moest terug want de weg liep dood.
Benauwd keek ik om me heen.
Ergens moest ik de verkeerde afslag genomen hebben.
Ik probeerde te bedenken waar maar mijn herinnering
kon me er niet bij helpen.
Alle paden leken op elkaar en dat gold ook voor alle afslagen.
Ik voelde me gevangen in dit labyrint van mogelijkheden.
Maar ik gaf niet op.
‘Als ik stilsta kom ik nergens’, dacht ik.
‘Maar als ik blijf lopen maak ik meer kans.
Zelfs al is het in onwetendheid’.
Wie zwerft zal altijd vinden,
soms wel meer dan je verwacht.
Zo ook dit keer.
Net voordat ik me van vermoeidheid bijna weer verloren voelde,
werd ik voor mijn moed beloond.
Voor me stond ineens de schat!
Voldaan kon ik eindelijk door naar de volgende bladzijde.
Toch altijd spannend, zo’n doolhof in de Donald Duck.
Laat als eerste een reactie achter