Het is maar voor een keer
en niemand anders had het nog gedaan.
De strijd der titanen
op een aambeeld van gewassen klei.
Het koren floot en de wedstrijd begon.
Nooit had ik verwacht dat het zo zou aflopen.
Acht mannen in een tedere omarming
in het zand van de arena.
Het intrigeerde me
en ik kon er niet naar kijken.
Vanuit het verlangen van de verwachting
was ik er niet op voorbereid.
Dus ging het grootste gedeelte
aan me voorbij.
Categorie: Gedichten
Ik stond stil,
of je liet me stilstaan.
Over mijn schouder zag ik achter me,
de wereld zoals hij was.
Maar ik nam de moeite niet om me om te draaien.
Omdat als ik naar achter kijk,
ik de wereld mis die voor me ligt.
En alleen die gaat komen.
Ga ik het avontuur aan met een landkaart?
Of stap ik door, soms tot mijn knieën in de modder
maar ook extra verwonderd door onwetendheid?
Het is een vraag die ik me steeds weer stel
en ik weet het antwoord niet.
Dus ik laat me maar verwonderen.
Fluitenkruid langs de oever,
geen zuchtje wind over het water.
Je bespeelde de mandoline
terwijl we van de zomerdag genoten
op ons geblokte picknickkleed.
We kende elkaar nog maar net,
je ogen twinkelden.
Ik hield van de je hippieachtige uitstraling.
Lang blond haar met een bloemenkrans van madeliefjes.
Misschien een beetje zweverig
maar dromen horen te zweven.
Daar lagen we uren samen,
tussen het fluitenkruid langs de oever.
Ik zag je ooit.
Zonder mezelf te zien.
Het was het leven dacht ik,
totdat ik zag dat niemand er iets aan had.
Ik kan naar je leven
maar dat leven ken je al.
Er is geen reden om te doen alsof.
Want alsof gebeurt nooit echt.
Als reden het van de fantasie wint,
dan zal dat wel een reden hebben.
Tenminste dat hoop ik.
Want haal de reden uit de reden en je heb niets.
En de tijd tikt door.
Tik tok tik tok….
We gaan weer verder!
Reden is gekaderd en fantasie is vrij.
Wat wil je vaker zijn?
Dit is niet eens een gedicht maar misschien toch?
Want alles kan.
Ik zou willen dat ik altijd alles kon.
Of kan.
Maar boeie.
Het kan.
Gaten waren gevuld,
met het cement wat veel te oud was.
Ik keek naar het pand,
ademde de Franse lucht in.
Oudheid met een vleug van de natuur die ik om me heen zag.
Ik had een hoop, een droom.
Nog steeds is hij bij me.
Ik vergeet hem nooit.
Ook niet wanneer ik meer ruïnes om me heen zie.
Ik blijf vast houden aan een tijd die misschien vervlogen is.
Ik weet het niet,
of ook wel.
Want niets vervliegt zolang het in mijn hart bestaat.
Opgeblazen luchtkastelen,
naar de klote door één simpele speldenprik.
Mijn dromen waren anders,
een toegift naar het leven.
Compleet met alles er op eraan,
zoals ze bij de donner tent zeggen waar ik veel te laat bestel.
Een koe op de weg maakt nog niet dat de weg vol staat.
Je kunt er altijd omheen. Maar alleen als je wilt.
Ik heb nog even om de hoek gekeken.
Naar links en rechts maar de steeg was leeg.
Ik ben weer naar binnen gegaan.
Bij het haardvuur vroeg ik me af
of er nu eigenlijk echt iets was gebeurt.
Waarschijnlijk niet.
Laat een reactie achterIk zat in de knoop.
Maar door me door de lussen
van het verleden te wringen,
heb ik mezelf steeds meer ontwikkeld
waardoor ik mijn toekomst nu
in meer vrijheid kan kiezen.
Vele kilometers achter ons.
Over heuvels, bospaden en door het groen.
Momenten van samenzijn.
Die tijd, die is van ons.
De verheuging van de vroege ochtend
waarop we ieder jaar weer verder gaan
en beginnen aan een nieuwe tocht.
Ik heb je beter leren kennen
in de rust en ruimte van de natuur,
in de spanning van het avontuur.
Langs kabbelende beekjes genieten we van onze broodjes omelet,
door wilde bloemenvelden vinden we onze weg.
Vol verwondering kijken we over wijnvelden,
die groen en goud kleuren in de lage zomerzon.
’s Avonds proosten we met koud bier op onze overwinning
en kijken we uit naar de volgende dag.
Bedankt voor het delen lieve pap.