Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Vrij stromen,
in een oneindige rivier
van zacht fijn water.
Armen wijd,
blik naar de hemel,
volledig losgelaten.
Ik vertrouw op je,
je bent er altijd voor me geweest.
Soms ben je kalm,
soms ben je wild.
Met mijn ademhaling
beweeg ik met je mee.
Zodat we een symbiose zijn
van samen één.
Vrij stromen.
Laat een reactie achterVers gemaaid gras,
ik lig er midden in.
Armen en benen wijd gestrekt.
Volle overgave,
verbinding met de dingen om mij heen.
Ik ruik de groenheid in het gras.
Ik hoor muziek in het lied van vogels
en mijn blik drijft mee met de witte zachte wolken,
hoog boven me in de lucht.
Ik glimlach.
Niet door een gedachte maar gewoon,
door het fijne gevoel van er te zijn.
Gevlogen op de wind
en neergestreken op een plek
waarvan ik niet wist dat hij bestond.
Verdwaalt geweest,
genoten van de nieuwe uitzichten.
Bang geweest voor het onbekende
en de eenzaamheid.
Wie loslaat kan er goed aan doen
maar soms te ver drijven.
Gelukkig is er het anker,
de rode draad die verweven is met het leven.
Blind kan ik hem voelen
en wanneer ik voel,
vind ik mijn weg wel weer.
Op een knoestige houten stronk,
zit ik midden in het bos.
Omgeven door dennen, vogel geluiden
en onder mijn voeten het zachte mos.
Ik doe mijn ogen dicht,
adem diep uit
en voel de zachte regen vallen op mijn huid.
De frisheid van leven overvalt me,
de natuur zo simpel,
zo dicht bij mijn hart.
Als ik mijzelf even verloren voel,
kan ik hier altijd terugkomen,
voor weer een nieuwe start.
Geboren uit een sneeuwvlok
met de zachtheid en perfectie van de imperfectie.
Als gepolijste kiezels op de bodem
van een zacht kabbelende beek.
Een vogel vliegt weg,
een boot vertrekt.
Waar gaan we heen?
We weten het nooit echt.
Maar in de onzekerheid van het avontuur,
wil ik best berusting vinden.
De zon is opgekomen
en ik kijk er naar.
Op roestige banen gegleden.
Het waterpark had zijn glorie dagen gehad
en het duurde lang voor ik besefte dat hij al een tijd was gesloten.
Verval leeft met je mee
en als je eraan gewend raakt
zie je het niet.
In de verte hoor ik mensen schreeuwen,
ik hoor gelach.
De herinnering vervult me.
Ik adem uit en een traan rolt over mijn wang.
Waarom ben ik nog hier, denk ik
en ik begin te lopen.
De klok slaat,
het uur is begonnen.
Buiten is het koud
dus ik gooi nog een blok hout in het vuur.
In het flakkerende oranje licht
ga ik zitten aan de houten tafel.
Voor me ligt een vel papier.
Ik doop mijn pen in de rode inkt
en ik begin te schrijven.
De klok slaat,
het uur is begonnen.
Buiten is het koud
ik gooi nog een blok hout in het vuur….
You are only gone when you are gone,
While you breathe, you are still somewhere.
Your breath is your place,
it is where you live.
Not in a room,
not in a specific place on earth.
In the end,
it is your breath, that defines you.
That will tell you that you are alive.
So breathe
and keep breathing.
Because eventually,
it will be fine again.
Laat een reactie achterMuziek in het duister.
Hoe zacht het ook klinkt,
het vindt mijn oren.
Mijn ziel wordt lichter,
stijgt op en danst
met de langgerekte tonen van violen.
Mijn ziel rijkt de hand uit
naar mijn lichaam
en mijn lichaam danst mee.
Een harmonisch geheel
dat soms wordt vergeten,
herinnert.
Slaat liefdevol zijn handen ineen en ineens
is het duister weer licht.
