Verder naar bericht

Gedicht #207

Op een knoestige houten stronk,
zit ik midden in het bos.

Omgeven door dennen, vogel geluiden
en onder mijn voeten het zachte mos.

Ik doe mijn ogen dicht,
adem diep uit
en voel de zachte regen vallen op mijn huid.

De frisheid van leven overvalt me,
de natuur zo simpel,
zo dicht bij mijn hart.

Als ik mijzelf even verloren voel,
kan ik hier altijd terugkomen,
voor weer een nieuwe start.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *