Verder naar bericht

Gedicht #206

Geboren uit een sneeuwvlok
met de zachtheid en perfectie van de imperfectie.

Als gepolijste kiezels op de bodem
van een zacht kabbelende beek.

Een vogel vliegt weg,
een boot vertrekt.

Waar gaan we heen?
We weten het nooit echt.

Maar in de onzekerheid van het avontuur,
wil ik best berusting vinden.

De zon is opgekomen
en ik kijk er naar.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *