Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Kerstochtend, kindse verwachtingen
gevuld met belletjes en vrolijkheid.
Twee dagen gedoogd ontsnappen
aan de sleur van de normaliteit.
Cadeautjes en zoenen onder de mistletoe.
Lichtjes, dennentakken en ineens
is er tijd om echt te koken.
Een beetje extra aandacht
en ook voor elkaar.
Het kan dus blijkbaar.
Maar niet te vaak want anders
is het niet meer speciaal.
Ik stap zo ook de cocon weer in
maar eerst nog even hier zijn.
Dit was de laatste keer.
Een schone lei,
ik begin maar weer opnieuw.
Fris, levendig en energiek.
De woorden voor het nieuwe jaar.
Uit mijn winterslaap, uitgestrekt.
Als een beer die weer zijn eerste wandeling
maakt onder de groene dennenbomen.
Het water kabbelt zachtjes,
het mos is fris en fijn.
Ik heb zin om er in te rollen
dus nu lig ik in het mos.
Ik kijk naar boven en zie de blauwe hemel.
Gelukkig maar.
De nacht heeft weer gewonnen
maar de ochtend was het fijnst.
Je was zacht toen je hier was.
Verstrengelt in elkaar als fijn geweven zijde.
Niet willen slapen zodat ik niets van je zou missen.
Een spel van heen en weer.
In mijn armen of op mijn borst.
Ik bescherm je in de nacht dus ga maar slapen.
Je bent veilig.
Je bent nu hier.
Met gouden stralen opgestaan,
het toonbeeld van geluk.
Op straat hoor ik geroezemoes.
Heb ik dan echt zo lang geslapen?
Ik ga naar de zolder want daar is het stil.
Het hout kraakt.
Ik ruik de oude spullen,
de geur van nostalgie en melancholie.
Iedereen heeft wel zo’n zolderkamer,
om niet te vergeten hoe het ooit was.
Een soms heel af en toe
is het fijn om je daar te verstoppen.
Ook al is de toekomst nog zo leuk.
Ik doe mijn ogen dicht
en voel de warmte op mijn huid.
Het zijn de eerste zonnestralen.
In stilte geniet ik even hoe de wereld
om mij heen ontwaakt.
Vogels beginnen voorzichtig weer te fluiten
en steeds worden het er meer.
Wanneer ik mijn ogen open, fonkelt het landschap.
Een tapijt van dauw diamantjes in het gras.
Ik ben blij dat ik er ben.
Dat ik dit moment mag zien en voelen.
Frisheid, energie en leven.
Ik ben weer opgeladen voor de dag.
Wat geweest is telt niet meer.
Het is een herinnering maar vaak niet echt.
Hoewel ik mijn volgende stap nog niet zie in het zand
weet ik dat hij er straks is.
Ik sta even stil.
Het is een twijfel of misschien de rust.
Eigenlijk zal de keuze zelf niets uitmaken,
hij zal goed zijn of slecht.
Wat onder het zand ligt zie ik niet.
Het is het gevoel van mijn optelsom
wat me uiteindelijk doet lopen.
Welke keuze heb ik anders?
Ongeschoren zit ik op mijn bed,
niet de moed om op te staan.
De gordijnen zijn nog dicht,
dat zijn ze al een paar maanden.
Het licht schijnt erachter.
Ik hoor een wereld vol leven en de warme lucht ruikt fijn.
Het brengt beelden naar boven van vroeger
en ik krijg kriebels in mijn buik.
Hoe kon ik het vergeten zijn?
Waarom ben ik iets anders gaan geloven?
Er valt een zwaarte van me af en ik kan opstaan.
Dan scheer ik me.
Lekker fris.
Als een wind die plotseling hevig aanwakkert,
gieren de vlinders soms ineens door mijn lijf.
Haar naam, haar gezicht, haar speelse ogen.
Ze is geen vrouw voor mij, verre van.
Maar toch vind ik haar leuk.
Er valt niets te verliezen en zonder spanning,
krijgt het avontuur ineens de ruimte.
Ik wou dat ze vanavond naast me lag.
Dicht tegen me aan, net als de vorige keer.
Ja, dat zou fijn zijn.
Het oog keek me aan,
zelfs in het donker straalde het.
De steeg was groot genoeg voor hij en ik.
Een weg heen en een weg terug.
Lang stonden we daar samen in de stilte,
kijkend naar elkaars gelaat.
Zonder iets te zeggen liepen we toen verder,
naar het geroezemoes van de stad.
Later leek het alsof er niets gebeurd was.
Misschien was dat ook wel zo.
Maar voor heel even leek het heel speciaal.
