Het begon met een zaligmakend
heerlijk ochtend ontbijt.
Vers geperst van rode druiven,
meloen en okra’s.
Toen ging ik buitenspelen,
op de stoep bij Piet de boer
die me liefdevol een stoepkrijtje
in de hand duwde.
Ik tekende een rood kruis als dank
en rende naar de speeltuin
om te spelen met mijn vriendjes.
Daar was de speeltuin leeg.
Ik voelde me teleurgesteld.
Het zand in de zandbak
leek kouder en natter dan voorheen.
Ik rende naar huis,
thuis waar het warm was
en ik net op tijd was
voor een bord verwarmende boerenkool
met jus en rookworst.
Auteur: admin
De liefde zit in mij
dus het is aan mij om het mij te geven.
Geen gezoek meer in de ander,
geen veel eisend verlangen.
De blindheid, die is over
en met volle borst ga ik het leven aan.
Ik vertrouw daar op,
ik geloof in mij.
De kracht van de zachtheid,
die in heelheid pulseert.
Niet meer gescheiden
maar in verbinding
leven al mijn delen met elkaar.
Want ik, ik ben één met zelf
en dat maakt mij.
Gerommel uit de diepte,
ik heb er zin in,
het confetti komt me tegemoet.
Draken bewaken de kastelen
waarin prinsessen zijn opgesloten.
Het sprookje komt tot leven.
Ik bestel een pizza
en onderuit gezakt
ga ik er naar kijken.
Dan pak ik de afstandsbediening
en zet ik Netflix aan.
Schuld overvalt me.
Is dit het leven nou?
De gewenning
van het passieve tijdverdrijf.
Laat ik liever de ridder worden
die de draak verslaat.
Dat kan ik vast.
Ik ben 3 en krijg allemaal de klere maar.
De stoomboot, die zit al vol.
Ik heb me gedragen als een zeemeermin,
handen vol verse vruchten die net van de markt komen.
Plompt verloren stond je voor me,
ik was toen 10.
Ik had de kaarsen net uitgeblazen
in het hol van de boom waar ik met een ganzenveer
de hele avond had geschreven.
De nostalgie van aandacht en rust
die me deze dagen zo ver weg lijkt.
gevangen in een fuik vol verse vissen,
ik zie de uitgang niet
en voel me opgepropt
Terwijl ik hap naar adem
en mijn vinnen probeer te bewegen>
Maar ik voel dat het niet gaat,
machteloos in de massa.
Maar ik blijf turen naar dat kleine gaatje licht
waarin ik mijn vrijheid vind.
Ik wring me er doorheen en plots ben ik in de grote oceaan
waar kalmte heerst en ik kan doen wat ik wil.
Vrij om te zwemmen, ontdekken en verwonderen.
Het is de vroege ochtend,
het is stil en de wereld slaapt nog.
Mijn favoriete moment om in mijn eentje
met een kop koffie mijn diepte te voelen.
Om mijn echtheid aan te raken,
die heel helder voelt
voordat de wereld weer begint te ratelen.
Hoe zou het zijn, 20.000 jaar geleden
toen de wereld nooit ratelde,
ik elke dag zou wakker worden met de natuur,
mijn natuur.
Zou ik dan nog zo mijn best moeten doen
om mijn echtheid aan te raken,
om de helderheid te voelen.
Ik geniet nog even van de stilte.
…
Het heeft geregend in het donker,
het bed stond er droevig bij in de buitenlucht.
Ik lag er in,
het was nat maar bevrijdend.
De warmte en de bescherming van de dekens waren weg,
Het dons had niet meer de zachtheid
die me veilig naar mijn dromen kon brengen.
Maar de rauwheid, de ruwheid deed me leven.
Iets ongewoons.
De hele nacht zat ik op het bed in kleermakerszit
en na een tijdje begon de regen me te beschermen.
Ik moet even weggedoezeld zijn
want toen ik wakker was,
viel de schemer al en begonnen de eerste koeien
weer te loeien.
De natte aarde,
een zachte stevige bron.
Met mijn handen graai ik in de klei,
even contact met mijn ontstaan.
Een samenzijn van mijn natuur en ik,
de liefde van mijn moeder,
de veiligheid van alles wat ik nodig heb.
Ik sluit mijn ogen en hoor de vogels,
ik ben hier niet alleen.
Mag ik voor altijd delen in de overvloed.
Mag ik voor altijd genieten van wat mijn ogen zien,
mijn oren horen, mijn tong proeft en mijn hart voelt.
Ik ben blij dat ik thuis ben.
De algebra van liefde,
niet op het schoolbord neer te krijten.
Niet in de grootste preken over te schreeuwen.
Niet te koop in winkels, niet te bestellen in een restaurant.
Nee liefde zit van buiten niet,
liefde zit van binnen.
Nee liefde kun je niet begrijpen,
liefde moet je voelen.
Liefde kun je krijgen en ontvangen
maar alleen als je het jezelf ook kunt geven.
De algebra van liefde,
er is maar één som om op te lossen
en dat zijn je blokkades.
Want liefde,
dat ben jij.
Ik hoor je in de stilte,
het kloppen van je hart.
Ik weet dat je er bent,
ookal zie ik je soms niet.
Het duister verbloemd soms,
waardoor het lijkt of alles goed is.
Maar als ik dan echt goed luister,
hoor ik een schreeuw.
Als de achtergrondruis in het universum,
zo oud dat ik eraan gewend ben geraakt
en de schreeuw niet meer hoor.
Alleen als ik luister, alleen als ik kijk, als ik voel,
dan staat er een klein blond jongetje voor me.
Dat gezien wil worden, aangemoedigd en warme liefde wil.
Kom maar in mijn armen lieverd.
Je doet het goed. Dat heb je altijd al gedaan
en dat zal je altijd blijven doen.
Ik houd van jou.