Ik zie een lach.
Ik kijk er nieuwsgierig naar
en besef dat ik in de spiegel kijk.
Het is mijn lach.
Gelukkig.
Auteur: admin
Gevorderd door de nacht
en overdag weer terug gekregen.
De lach in de traan,
de traan in de lach.
De minuten zijn op
want het moment ligt nu voor me.
Uitgestrekt in al haar zijn.
Alleen als je luistert, hoor je muziek.
Alleen als je kijkt, zie je schoonheid.
Daar hoef je niet je eigen verhaal voor te maken,
dat is er ook zonder fantasie.
Als een slak kruip ik verder.
Ik hoef nergens heen
dus ik heb ook geen haast.
Ik had mijn gouden duster aangetrokken
en ben zwierend van de trap gelopen.
Bij iedere stap spatte sterrenstof op
en viel het twinkelend weer naar de grond.
Ik had honger als een paard dus ik had maar paard gegeten.
Dan kon ik in ieder geval niet meer zoveel honger hebben als hij.
Aangezien het ochtend was had ik liever pannenkoeken met aardbeien en honing gegeten maar met een glas melk erbij viel het enigszins nog mee.
Met mijn blik op de horizon begon ik te lopen,
in mijn pyjama door het natte gras.
De nacht, die kon ik niet meer vinden
dus ik vond dat hij er niet meer was.
Het koor stond maar te blèren.
Ik had er al gauw genoeg van
dus ik ben naar naar de zandbak gelopen.
Daar kan ik in alle rust mijn eigen droomkastelen bouwen,
zolang ik er zelf maar in geloof.
Niets is ooit echt af
en dat hoeft het misschien wel nooit te zijn.
Op het droge,
zand in mijn mond,
mijn tijd was nog niet gekomen.
Ik veranderde van schipbreukeling naar overwinnaar,
trots dat ik het naar het strand gehaald heb.
Rustig kijk ik naar de zee,
naar het kolkende water,
dat zo dichtbij is maar ver weg voelt.
Ik haal diep adem,
ruik de zilte zeelucht
en luister naar de meeuwen
die hoog boven me naar vrijheid klinken.
Ik was heel erg lollig gister en ik heb mensen laten lachen.
Daar was ik dan weer heel erg blij om.
Mijn gevoel is echt en eerlijk,
ik laat niets meer gaan.
Ook al doet het pijn en zorgt het voor afstand.
Soms.
Het is de afstand die er altijd al was.
Of juist de reden van dichtbij.
Ik kan niet meer doen alsof,
daardoor doe ik mezelf terkort.
En niet alleen mezelf maar ook de wereld.
Want ik heb zulke mooie dingen,
die het waard zijn om er te mogen zijn.
Bij mijn zijn, hoort ook een ik.
Samen zijn ze mij.
En jij…
… jij bent jij.
Ik keek naar succesvolle mensen,
ik dacht dat ik ze na moest doen.
Om hetzelfde te kunnen krijgen.
Maar dat kan ik niet.
Want ik ben ik en zij zijn zij.
Toen braken de wolken open
en besefte ik.
Dat ik ook iets te vertellen heb.
Maar dan wel op mijn manier.
Dat is ook goed
en genoeg.
Ik luister maar ik hoor niets,
zijn mijn gedachten dan eindelijk een keertje leeg?
Ik zoek je maar ik vind je niet
en iets zegt me niet mijn best te doen.
Om je even daar te laten zijn.
In de schemer achter het gordijn.
Genoeg gepraat over het leven.
Deze avond rust in ruimte.
Deze avond is het stil.