Gedicht #152

Published juni 4, 2019

Op het droge,
zand in mijn mond,
mijn tijd was nog niet gekomen.

Ik veranderde van schipbreukeling naar overwinnaar,
trots dat ik het naar het strand gehaald heb.

Rustig kijk ik naar de zee,
naar het kolkende water,
dat zo dichtbij is maar ver weg voelt.

Ik haal diep adem,
ruik de zilte zeelucht
en luister naar de meeuwen
die hoog boven me naar vrijheid klinken.