Verder naar bericht

Gedicht #323

Gedoold in de de dromen van mijn leven,
verstopt tussen het riet waar de kikkers kwaakten
en de reiger ook verscholen zat.

Ik ben me vrij gaan voelen toen ik het allemaal inzag.
Wat ik deed, hoe ik dacht. Het leefde allemaal,
ik kon het loslaten.

En nu sta ik hier,
een regenboog stroomt uit mijn hart.
Door de wolken naar de aarde,
bij de pot met goud die anders is
dan ik had verwacht.

Niet meer stoer doen, geen masker meer,
geen façade die mijn bloei zou kunnen verbloemen.

Mijn zijn is hier en nu
en van hieruit vertrek ik,
stevig als de zon die aan de hemel straalt.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *