Verder naar bericht

Gedicht #311

Verbloemd als de mooiste bloem,
je zat in me, je bent een deel van mij,
je bent mij.

Vrij om te staan, om te mogen zijn.
In den beginnen was ik met je begonnen.
Toen verloren maar nu geef ik je een innige omarming.

Ik was mijn zakmes kwijtgeraakt
en zag niet hoe ik moest overleven
in de wildernis die in mijn eentje
bedreigend en overweldigend wordt.

Maar toen ik bij de beek zat voor fris water
zag ik je ineens in mijn spiegelbeeld.

Je keek me aan, ik zag je
en ik voelde dat het veilig was.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *