Via opgestapelde hooibalen
klom ik naar de zolder van de hooischuur.
Door de stoffige nevel zag ik een verleden.
Het leven van iemand die ooit geweest was.
Een hobbelpaard, een skelter, een paar oude schaatsen.
Het raakte iets in me,
een gevoel van weemoed naar vervlogen tijden.
Of was het een herinnering?
Want al dat speelgoed was van mij.
Ik zag het hobbelpaard hoe niemand
hem ooit zal zien.
Ik kreeg een glimlach.
Blij met mijn tijd.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter