De dichter,
met het rijp op zijn tong,
zingt mooie woorden tot het ochtendgloren.
Wie niet naar hem wilt luisteren,
ontvlucht het ochtendgloren,
voor het te laat is.
Wie zich laat verleiden tot zijn zoete woorden,
zoete woorden komend vanuit de ziel.
Niet verzonnen maar ontstaan,
in de gewildheid er te mogen zijn.
Herkend misschien een beetje van zijn eigen ziel.
Categorie: Gedichten
Militaire regen daalde af op de aarde,
rennen was de laatste optie
maar stond niet gelijk aan het aanvaarden van het lot.
Gedroogde vuren bleven te lang aan,
de tragedie in de ziekenzalen deed het huilen van de pijn soms verstillen.
Alleen in de ernstigheid van het leven komt de romantiek naar boven,
de kwelling van wat nooit geweest was.
In de schuld van de gewoonheid is al te vaak geleefd,
alleen met het uitblazen van de laatste adem krijgt de schuld pas echt vorm.
Wie nooit in de paleizen van zijn eigen fantasie geleefd heeft,
heeft het leven altijd voor een klein beetje ontkend.
Wie nooit geleefd heeft in een droom,
is nooit geweest wie hij kon zijn.
Ik ben blij,
blij om blij te kunnen leven.
Ik ben blij om nooit naar mijn verleden te hoeven kijken in onvrede,
blij met de ouders die ik in mijn leven heb gekregen.
Blij om door hun het leven in een luchtige vrijheid te kunnen ervaren.
Blij om het gevoel van liefde.
Een liefdevolle omarming is wat ik altijd gevoeld heb
en nog steeds voel.
De grond onder mijn voeten,
mijn steunpilaren.
Mijn leven voelt veilig in de wetenschap dat ze er zijn.
Mijn tranen zullen altijd gedroogd worden als ze er zijn.
En ondroogbaar wanneer dit niet zo is.
Als het leven me niets meer zal geven,
weet ik dat ik al genoeg heb gehad.
Mijn lieve ouders.
Deze is voor jullie.
Jullie verdienen alle goede dingen in de wereld.
Omdat jullie daarbij horen.
De hoogtij dagen waren voorbij.
Het gouden spinnenwiel stond in de kast te wachten
tot het onherkenbaar zou worden door een dikke laag stof.
Vergetelheid en vergane glorie,
de angst van ieder ego.
Terwijl buiten de zwaarden het lied van de gesneuvelden zongen,
keek ik vanuit mijn toren dromerig voor mij uit.
De strijd van de wereld was niet de mijne
en verlangend keek ik naar het landschap dat voor me lag.
Glooiende heuvels in de rust van de natuur.
Ooit, ooit laat ik alles achter me en trek ik de wijde wereld in
met alleen wat ik echt nodig heb.
Ooit.
Volle woorden die reiken naar het hart.
Een zin omringt met de gouden gloed van de late avondzon.
Romantiek die zachtheid brengt
aan de scherpe randen van het leven.
Mijn gezicht ontspannen.
De pen die over het papier gaat,
zonder dat ik weet waarheen.
Fantasie die de vrijheid krijgt
en meedrijft met de stroom.
Langs de oever bloeien bloemen.
Met een tevreden glimlach kijk ik ernaar
en geniet ik van de dag.
Zin!
Zin in alles, zin in de dag.
Mijn lichaam tintelt,
vol verrukking er te mogen zijn.
Een waterval van genoegen overspoelt me
als ik denk aan wat de dag gaat brengen.
Yoga, markt, heerlijk parkhangen
en als afsluiter een bbq.
Het lijkt misschien niet veel
maar als je zin hebt,
zin hebt in de dag,
dan worden kleine dingen groot.
En kan je bij het slapengaan niet wachten
tot het weer morgen wordt.
Ruimte in de dag.
Plek voor nieuwe dingen.
Ooit kwam je als de zon.
Een warmte overviel me
en voelde als een zachte deken
van fluffy dons.
Toen je weg was voelde ik
alsof ik in een lege kamer stond,
met alleen een tafel, een stoel en een hard matras.
Ja eenzaamheid voelt als een gevangenis.
Maar wanneer je wilt,
kun je eenzaamheid een raam geven
en kun je naar buiten kijken.
Zodra je verlangen de kracht vind
om daar ook te lopen,
besef je na een tijdje dat die muren er nooit waren.
Ook al voelde dat wel even zo.
Je vond me strontvervelend.
Ik moest daardoor lachen in je gezicht.
Dat hielp niet mee aan een betere relatie.
Maar toch vond ik het leuk.