Ooit kwam je als de zon.
Een warmte overviel me
en voelde als een zachte deken
van fluffy dons.
Toen je weg was voelde ik
alsof ik in een lege kamer stond,
met alleen een tafel, een stoel en een hard matras.
Ja eenzaamheid voelt als een gevangenis.
Maar wanneer je wilt,
kun je eenzaamheid een raam geven
en kun je naar buiten kijken.
Zodra je verlangen de kracht vind
om daar ook te lopen,
besef je na een tijdje dat die muren er nooit waren.
Ook al voelde dat wel even zo.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter