De klok slaat,
het uur is begonnen.
Buiten is het koud
dus ik gooi nog een blok hout in het vuur.
In het flakkerende oranje licht
ga ik zitten aan de houten tafel.
Voor me ligt een vel papier.
Ik doop mijn pen in de rode inkt
en ik begin te schrijven.
De klok slaat,
het uur is begonnen.
Buiten is het koud
ik gooi nog een blok hout in het vuur….
Categorie: Gedichten
You are only gone when you are gone,
While you breathe, you are still somewhere.
Your breath is your place,
it is where you live.
Not in a room,
not in a specific place on earth.
In the end,
it is your breath, that defines you.
That will tell you that you are alive.
So breathe
and keep breathing.
Because eventually,
it will be fine again.
Laat een reactie achterMuziek in het duister.
Hoe zacht het ook klinkt,
het vindt mijn oren.
Mijn ziel wordt lichter,
stijgt op en danst
met de langgerekte tonen van violen.
Mijn ziel rijkt de hand uit
naar mijn lichaam
en mijn lichaam danst mee.
Een harmonisch geheel
dat soms wordt vergeten,
herinnert.
Slaat liefdevol zijn handen ineen en ineens
is het duister weer licht.
Ik heb me met een courgette gewassen,
ik had hem beter kunnen eten.
In het prisma van gelijke tijden
is het de eendagsvlieg die het langste leeft.
Tenminste, dat hoop ik voor ze
maar ik weet ook wel dat het niet zo is.
Juichen voor de underdog in een stadion
vol waanzinnige mensen waarvan de ogen
stuk voor stuk uitpuilen.
Ik moet toegeven,
ik heb het nog nooit gedaan.
Het is zondag,
het zou eigenlijk een rustdag moeten zijn.
Tien jaar geleden liep Emmy naar de rivier
om de perfecte steen te vinden.
Daar loopt ze nu nog steeds.
Het leven,
de balans van inademen en uitademen.
Van loslaten en aanspannen
en het kleine moment van niets
in de tussentijd.
De basis, die doorwerkt in al het andere
wat je ooit gaat doen.
Het is die weegschaal waarop je heen en weer loopt,
waarop je balanceert.
Blaas je te lang uit, dan stik je.
Adem je te lang in, dan stik je.
De kunst is te weten
wanneer je naar welke kant van de weegschaal moet lopen
om er niet aan ten onder te gaan.
1,2, wie niet weg is,
is gezien.
Ja, buut Henk!
Haha, jammer joh.
Gedroogde tranen
op de vroege ochtend.
Het was in een droom,
in een zijstraat van het verleden.
Een herinnering waarbij ik getroost werd
door de zachte armen van de nostalgie.
Ik weiger te vergeten,
ik zal niet sneller lopen.
Want alleen in mijn eigen tempo,
in de onschuld van mijn naïviteit
en in rust,
kan ik liefde voelen,
verwondering
en verbinding.
Als ik me niet verbonden met mezelf kan voelen,
hoor ik nergens.
Dan zweef ik mee met de gekte van de wereld,
tot ik langzaam verdwijn.
Toen je er nog was, had ik je niet gezien
en soms ben ik bang dat het te laat is.
Een vergoeding voor het leven
krijg je nooit terug.
Je maakt de keuze,
steeds weer opnieuw.
Bewust, onbewust.
Een ademhaling van onwetendheid
en denken te weten.
Rustig sprokkel ik nu wat takjes bij elkaar,
om langzaam het vuurtje weer op te stoken.
Dan ga ik doen wat ik eigenlijk al lang weet
en waar ik in de spiegel van de eerlijkheid
ook altijd bang voor was.
Een droom en een angst.
Mijn uitdaging.