Verder naar bericht

Gedicht #341

Ik zit op kastelen,
hoog op de kantelen
turend over het glooiende landschap,
het groene groen van de uitgestrekte bossen.

De zon schijnt op mijn gezicht,
een rust in de ruimte van het overzicht,
Een zachtheid in het besef van mijn bestaan.

Genietend van het feit dat er geen afleiding is,
dat ik ongestoord de warmte van de zon mag voelen,
de bries door mijn haren,
zijn koelte tegen mijn huid.

Dat ik de pracht van de natuur mag ervaren
en de vlinders in mijn buik mag voelen
bij het besef en de droom
van alle avonturen die hier voor me liggen.

In dit uitgestrekte groene landschap,
met de zon op mijn gezicht.
De ruimte en de zon in mijn gevoel.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *