Gedicht #336

Gevangen in spookverhalen,
in de kerkers van mijn eigen zijn.

Door een raampje straalt een straaltje licht.
Ik verlang er naar om buiten te zijn,
de frisse lucht, dansen met mijn blote voeten in
het frisse groene gras.

Vlinders die van bloem naar bloem vliegen,
alles rustig en natuurlijk, op z’n eigen tempo.

Vredigheid en gemoedelijkheid,
niets moet en alles dat wat nodig is,
dat is voorradig.

Voorzichtig zet ik mijn voet neer,
het is nat, ik voel het gras.

Ik kijk om me heen
en zie nog net de kerker oplossen.

Ik dans en de vlinders dansen mee,
hier heb ik zo lang naar verlangd.