Verder naar bericht

Gedicht #309

Je durfde me niet te zien
maar toen kwam je,
helemaal alleen en verloren.

Ik vond je in het bos,
in een kring van vliegenzwammen.

Je sliep en ik wilde je niet wakker maken.
Uitgeput van het leven
maar met nu op je gezicht een tevreden glimlach.

Er was iets veranderd,
je had iets gedaan.

In naaktheid was je de natuur in getrokken
en had de warmte gevoeld van alles dat leeft.

Je was niet meer alleen
omdat je dat zelf niet meer wilde
en je besefte hierdoor
dat je nooit alleen was geweest.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *