Verder naar bericht

Gedicht #289

Verborgen in de schaduw,
verstopt in de nevel.

Ik geef je.
Ik geef je de ruimte om mooi te zijn.

Om te doen zoals je eigenlijk al was.
Een tweesprong op de eenheid die we leven noemen.

Gaan we samen verder,
kennen we de weg.

Of gaan we samen rollebollen in de rododendrons,
tussen de duinen op het klamme zand.

De zon schijnt fel op mijn gezicht,
ik geloof dat het weer zomer is.

Terwijl ik nu met een warme kop thee,
ga genieten van de kleuren van de herfst.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *