Ik heb je verdrongen,
hier in de donkere kerkers
waar het nat en vochtig is.
Ik heb je opgesloten,
omdat ik dacht dat je het licht niet mocht zien.
Ik heb je nooit vrij gelaten
omdat ik dacht dat je er niet mocht zijn.
Maar je bent er wel
en door je weg te stoppen,
stop ik mezelf weg.
Zet ik een deel van mij gevangen
en ben ik altijd minder vrij.
Waarom dacht ik ooit dat je het licht niet verdiende?
Ga maar,
Speel maar in de wei.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter