Gedicht #262

Vrij zijn,
een bedoeïen drukt in de woestijn een flesje cola in mijn hand.
Ik was 12 en de bedoeïenentent betoverde me.

Vrij zijn,
ik stond op de marble mountains in Vietnam.
Er was niemand en ik keek naar de zee.
Een schreeuw vanuit mijn binnenste bracht me ontlading.

Vrij zijn,
ik stond op de kliffen in Bali bij Uluwatu
en keek over de oceaan.
Een traan rolde over mijn wang.

Vrij zijn,
ik zat thuis op de bank en voelde me zo innig verbonden
met mezelf en met de wereld.
Mijn energie kreeg de volle ruimte en ik stroomde.

Vrij voelen…