Verder naar bericht

Gedicht #245

Zomaar tegen de kast aangereden
met mijn speelgoedauto op een druilerige zaterdag.

Gefascineerd keek ik ieder uur naar de koekoek,
die steeds aangaf dat de tijd verstreek.

Nooit had ik gedacht dat ik dat zou missen,
in de zomer langs de weg aan een picknickbank.

Met het vervliegen van de tijd
krijgt de herinnering meer waarde.

Heerlijk als kind, zorgeloos en echt genieten.
Ervaren wat de tijd ons brengt.

Soms zou ik nog wel eens terug willen
al vrees ik dat ik dit dan nog niet weet.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *