Verder naar bericht

Gedicht #240

Mist.
In mijn schulp gekropen
op een onbewoond eiland.

Hier voelt het veilig.
Daar niet.

Dichtbij mezelf.
De dakpannen vliegen van het dak
maar de pannenkoeken staan op het vuur.
Binnen is het gezellig,
de haart knispert.

Ik kijk naar buiten,
het ziet eruit als een uitdaging.

Misschien later.
Ik leg mijn voeten op een stoel
en zak nog eventjes lekker onderuit.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *