Ongeschoren zit ik op mijn bed,
niet de moed om op te staan.
De gordijnen zijn nog dicht,
dat zijn ze al een paar maanden.
Het licht schijnt erachter.
Ik hoor een wereld vol leven en de warme lucht ruikt fijn.
Het brengt beelden naar boven van vroeger
en ik krijg kriebels in mijn buik.
Hoe kon ik het vergeten zijn?
Waarom ben ik iets anders gaan geloven?
Er valt een zwaarte van me af en ik kan opstaan.
Dan scheer ik me.
Lekker fris.
Laat als eerste een reactie achter