Verder naar bericht

Gedicht #120

Over bruggen gebogen,
uit noodzaak ontstaan.

De kip kakelt maar door,
zonder dat hij door heeft wat hij doet.

Gedurende de gehele winter zat mijn taak erop
en mocht ik genieten van de zoete druiven die ik eerder geplukt had.

De beschimmelde heb ik maar weg gegooid,
hun tijd was voorbij.

Nu is het tijd om te akkers in te zaaien.
De zon die gaat weer schijnen en de lucht die warmt weer op.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *