Verder naar bericht

Gedicht #118

Vrij,
tot de bodem van de rivier en terug.

Je had een lied gezongen
maar er was niemand die je hoorde.

Niemand die kon zien hoe je uit volle borst,
in volle overgave je ziel naar de sterren probeerde te schreeuwen.

Er was niemand die je hoorde
maar misschien was dat niet nodig.

Voor een keer liet je alles gaan
en schreeuwde je misschien niet naar de sterren
maar vertelde je jezelf om je vrij te laten,
in alles wie je bent.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *