Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Het oog keek me aan,
zelfs in het donker straalde het.
De steeg was groot genoeg voor hij en ik.
Een weg heen en een weg terug.
Lang stonden we daar samen in de stilte,
kijkend naar elkaars gelaat.
Zonder iets te zeggen liepen we toen verder,
naar het geroezemoes van de stad.
Later leek het alsof er niets gebeurd was.
Misschien was dat ook wel zo.
Maar voor heel even leek het heel speciaal.
Het grijs werkt kalmerend,
ik hoef vandaag niet veel.
De kerk staat in de mist,
ik kan de klok niet zien.
Boing, Boing, twee uur.
Ik blijf nog lekker zitten.
De dag begon vroeg
maar is alleen gevuld met leegte.
Maar dan van het fijne soort.
Geen gemis maar rust.
Ik heb de wereld even losgelaten,
morgen vind ik hem wel weer.
Als ik zin heb tenminste.
Maar dat weet ik morgen pas.
In mijn leven ben ik nog altijd koning.
Ik bepaal de dienst.
Of het goed of slecht is,
dat mag je vinden.
Voor mij is het goed.
Ik hoef je oordeel niet.
Ik ben vrij met mijn verlangen.
Tot de dood, daar wil ik niets aan doen.
Kijk nu eerst maar even naar jezelf.
Doe jij het ook maar, je verliest er niets mee.
Vroeger was ik speels,
dat wil ik nu ook zijn.
We doen allemaal mee met het spel.
Wie het langste leeft.
En wat als je wint?
Wat heb je dan gewonnen?
Wat maakt 100 jaar uit als het leeg is?
Ik snap het wel, de dood is ook eng.
Ik wil ook niet dood.
Maar ik wil vooral niet dood zonder te leven.
Teken ook een keer buiten de lijnen,
zo eng is het niet.
Je kan het jezelf altijd nog vergeven.
En zo niet, het geeft niet, je gaat toch wel dood.
En dan telt het niet meer.
Het is niet het donker wat het licht maakt.
Want zonder licht zou er alleen maar donker zijn.
De vrijheid is er niet omdat er niets meer is,
maar omdat alles kan.
Maar waarom lijkt alles dan zo moeilijk?
Waarom wordt de keuze dan zo groot?
Niet omdat de keuze groot is,
het is er uiteindelijk maar één.
Doe nou maar rustig, het komt wel.
Daar heb je zelf ook geen invloed op.
Ik ga spelen met de golven dus doei!
Gedachtes waden in het donker,
de zon is nog niet op geweest.
De wereld versmelt,
daar waar ik kijk is niet altijd hier.
Ik vergeef het je,
ook al heb je niets gedaan.
Het is de uil die van de toren roept.
Kijk nu hier, in een wereld vol verlangen.
We zijn nog niet vergeten.
Ga waar je ooit wilt gaan.
De wind is kalm.
Gevangen in nostalgie,
hoe gaat het beter worden?
Als de tijd allang voorbij is?
Waar zoek ik naar?
Ga ik het vinden?
Ik kan maar één ding doen en dat is nu hier zijn.
Langzaam gaat het beter,
ik moet het alleen nog echt zien.
Het vuur is warm,
brand jezelf maar.
Gedachtes zijn als de zon,
ze komen op en gaan weer onder.
Het zijn de leuke waarvoor je moet kiezen.
Soms lukt het wel maar soms ook niet.
We vergeven het onszelf voor als het niet lukt.
Ooit zie ik mijzelf in de bergen.
Een rustig en fijn bestaan.
Ik moet het alleen nog even doen.
Rustig aan, alles op z’n tijd.
Het komt wel.
Een glas rode wijn staat voor me op tafel.
Door de rook zie ik nog vaag je gezicht.
Zo zitten we nu al uren,
te praten over het leven en de dood.
Ik kende je nog niet.
Maar we komen nu wat dichterbij.
Je lacht.
Het moet wel leuk zijn.
Ik was alleen voor een lange tijd
maar nu ben jij er.
Vanuit de verte verscheen je,
steeds dichterbij totdat onze lippen elkaar raakte.
En nu ben je hier.
