Flarden van een onzeker geweten.
De toekomst op een stokje,
recht voor het nieuwe graf.
Ik zie glooiende grasheuvels en grijze wolken
maar aan de horizon een streepje licht.
Ik hoor een zang in de lucht.
Een vrouw die met lange halen
de ziel een stukje in verbinding brengt.
Met de natuur, de bloemen in het gras,
de ruwe aarde waar hun wortels in groeien.
Voedzaam, stevig.
De grond waaruit ik kom,
de grond waarin ik ga.
Als mijn tijd gekomen is
en mijn rondje mens af.
Maar tot die tijd,
de glooiende heuvels
en het groene gras.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter