Omgekeerd is het ook waar.
Het pad dat nog niet betreden is,
maakt het duister altijd licht.
Wie uit de hoogste boom valt,
ligt vervolgens in het zachte gras.
Mijn trein vertrekt zo.
Ik wacht alleen nog op het fluitsignaal.
Gedwongen pak ik mijn boek erbij.
Nou ja, niemand dwingt me,
ik heb alleen dat gevoel.
Maar ik ga toch niet lezen,
ik kijk liever uit het raam.
Naar wat voorbij flitst,
groene dennenbomen.
Ik hoor het spoor,
hij hoort mij niet.
Laat als eerste een reactie achter