Een roep in de kou,
door de sneeuw heen zie ik je.
Je lijkt op een sprookje,
in een witte jurk in een winterlandschap.
De sneeuw stopt en er komt rust en ruimte.
De leegte van de kou vult mijn hart
met mijn eigen warmte.
Vol bewondering kijk ik om me heen.
De zon komt op,
een klein streepje licht
in een wit betoverend landschap.
Witte glooiende bergen,
besneeuwde dennenbomen.
Hoe beter ik kijk,
hoe mooier ik het vind,
hoe blijer en beter ik me voel.
Ik ren het stille landschap in
en hoor het gekraak
van mijn eigen voetstappen in de sneeuw.
Wat dichtbij,
wat fijn.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter