Verder naar bericht

Gedicht #231

Versplintert in een wereld die ooit heel was,
vind ik mijn weg in metaforen om te zien,
wat ik anders niet zal zijn.

Het kwaad was al geschied
en vechten zou alleen maar moe maken.

Een inspanning die even nodig is
om te zwemmen naar de kant.

Ik hoef niet verder af te drijven,
ook hier kan ik zaaien en oogsten.
Leven in de heelheid
die de natuur me biedt.

Niets hoeft ingewikkeld te zijn,
behalve als je het er van maakt.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *