Verder naar bericht

Gedicht #222

Stijf als een hark,
niet in beweging te krijgen.

Bevroren in een emotie
die altijd in de sluimer heeft gelegen.
Ik houd van jou
en daarom kan ik mezelf pijn doen.

Een rots in de zee.
Het water spettert via de kracht van de golven omhoog

Het drama is verloren in de grote oceaan.
Iedereen deelt wat zodat het vervliegt in de onwetendheid
omdat het te klein is om waar te nemen.

Rust, als een sterke boom die bromt in het groene woud
en één met zijn natuur is.

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *