Op roestige banen gegleden.
Het waterpark had zijn glorie dagen gehad
en het duurde lang voor ik besefte dat hij al een tijd was gesloten.
Verval leeft met je mee
en als je eraan gewend raakt
zie je het niet.
In de verte hoor ik mensen schreeuwen,
ik hoor gelach.
De herinnering vervult me.
Ik adem uit en een traan rolt over mijn wang.
Waarom ben ik nog hier, denk ik
en ik begin te lopen.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter