Ik stond stil,
of je liet me stilstaan.
Over mijn schouder zag ik achter me,
de wereld zoals hij was.
Maar ik nam de moeite niet om me om te draaien.
Omdat als ik naar achter kijk,
ik de wereld mis die voor me ligt.
En alleen die gaat komen.
Ga ik het avontuur aan met een landkaart?
Of stap ik door, soms tot mijn knieën in de modder
maar ook extra verwonderd door onwetendheid?
Het is een vraag die ik me steeds weer stel
en ik weet het antwoord niet.
Dus ik laat me maar verwonderen.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter