Vervlogen uren,
tegen het einde van de dageraad.
Het zit niet mee,
Dat heeft het nooit gezeten.
Nu ik ben opgestaan, kijk ik naar het panorama van de koffieplantage
waar ik waarschijnlijk voor een fractie ben.
Het is er stil en delen van de heuvels liggen verstopt in grijze mist.
Het groen voelt als fris leven.
De grijze waternevel voelt als fris leven.
Het contrast voelt als fris leven.
Oh nee, het is thee.
Nu zie ik het pas, thee.
En ik heb hier al eens eerder gestaan.
Toen was het net zo.
Laat als eerste een reactie achter